[Prima aprilis] Dorosły triceratops wyglądający jak torozaur

Autor: Maciej Ziegler
31 III 2012


Ten news jest żartem z okazji Prima Aprilis – poczytaj więcej.

Więcej informacji o sprawie triceratopsa i torozaura.


 Brown, C.S., Fox., J. (2012) „The first fully adult Triceratops: ontogeny and taxonomic resolution of late Maastrichtian chasmosaurines” Proc. R. Soc. B, doi:10.1098/rspb.2012.01.85

Taxonomic status of late Maastrichtian chasmosaurine dinosaurs (Ornithischia: Ceratopsia) from western North America was recently a matter of great debate. We describe a new skull from Hell Creek Formation (Montana, USA), which is critical to resolution of this issue. At first sight, the skull looks like Torosaurus, as its frill is long and fenestrated, but this is combined with diagnostic Triceratops feature – five epiparietals, with one on midline of parietal. As Triceratops frill clearly expands and thinnes through ontogeny, we expext that in fully mature form it should be enormous and fenestrated. By contrast, number of epiparietals, 5-7 in Triceratops and 10 or 12 in Torosaurus, seem to be stable through ontogeny. Consequently, we consider that the new skull is first known fully adult Triceratops, and we reject that it represents: Torosaurus, a transitional form in Triceratops-’Torosaurus’ ontogeny, or a new taxon. We demonstrate that plesiomorphic morphologies of earlier taxa Torosaurus latus, Eotriceratops xerinsularis and Triceratops horridus are more similar to each other than to highly apomorphic and later Triceratops prorsus. The former two spieces are thus referred to Triceratops. Only notably difference between T. horridus and T. latus is epiparietal count, so specimens without them are T. indet. This is the case with holotypes of T. horridus, T. latus and T. xerinsularis. As former two taxa are based on non-diagnostic material, the International Commission on Zoological Nomenclature will be petitioned to designate neotypes. T. xerinsularis apomorphies are extremely subtle and are attributable to stratigraphic position, ontogeneny and intraspecific variation. We consider Nedoceratops, Ojoceratops, and „Torosaurus” utahensis as nomina dubia, while Tatankaceratops is probably a pathologic T. prorsus specimen. We feel that synonymy of T. horridus and T. latus will be demonstrated in future, because accepting their separateness causes extreme amount of unprobable coincidences in currently known data (e.g. all three confirmed T. latus specimens are more mature than any T. horridus, excluding the new skull). If this is will be proven, there will be evidence for only one evolutionary lineage of late Maastrichtian ceratopsids: T. 'xerinsularis’-T. horridus-T. prorsus. Cause of frill remodelling, which occured surprisingly rarely and late in Triceratops ontogeny, is unknown, but was probalby connected with complex ceratopsian social structure. We speculate that this change may had occurred only in alpha males.

Tłumaczenie:

Status taksonomiczny późnomastrychckich (z końca ery dinozaurów) chasmozaurynów z Ameryki Północnej był ostatnio tematem wielkiej debaty. Opisujemy nową czaszkę z osadów formacji Hell Creek (Montana, USA), która ma przełomowe znaczenie dla rozwiązania tej kwestii. Na pierwszy rzut oka, czaszka wygląda jak Torosaurus, gdyż kryza jest długa i ma okna, ale jest to połączone z diagnostyczną (wyróżniającą) cechą Triceratops – obecnością pięciu epiparietales (różków na tylnym brzegu kryzy), z czego jeden znajduje się na środku kości ciemieniowej. Ponieważ kryza Triceratops wyraźnie powiększa się i staje się cienka w ontogenezie (rozwoju osobniczym), spodziewamy się, że u w pełni dorosłych osobników powinna być wielka i mieć okna. Natomiast liczba epiparietales: 5-7 u Triceratops i 10 albo 12 u Torosaurus, wydaje się stała w ontogenezie. Zatem uznajemy nową czaszkę za pierwszą znaną w pełni dorosłego triceratopsa. Odrzucamy, że jest to Torosaurus, forma pośrednia w ontogenezie triceratopsa „przekształcającego się w torozaura” albo nowy takson. Wykazujemy, że plezjomorficzna (pierwotna/prymitywna) budowa wcześniejszych: Torosaurus latus, Eotriceratops xerinsularis i Triceratops horridus jest do siebie bardziej zbliżona, niż do wysoce apomorficznych (wyspecjalizowanych) i późniejszych Triceratops prorsus. Te dwa pierwsze gatunki są więc zaliczone do Triceratops. Jedyną istotną różnicą między T. horridus a T. latus jest liczba epiparietales (różków na kryzie), więc okazy bez nich to bliżej nie określone okazy Triceratops (T. indet.). Tak sprawa się ma z holotypami (wzorcowymi osobnikami) T. horridus, T. latus i T. xerinsularis. Ponieważ dwa pierwsze są oparte na materiale niediagnostycznym (nie pozwalającym na odróżnienie), to do Międzynarodowej Komisji Nomenklatury Zoologicznej (International Commission on Zoological Nomenclature) zostanie zgłoszona petycja w sprawie wyznaczenia neotypów (nowych okazów typowych). Cechy wyróżniające T. xerinsularis są ekstremalnie subtelne i są przypisywane do wieku geologicznego, ontogenezy i zmienności osobniczej. Uznajemy Nedoceratops, Ojoceratops, i „Torosaurus” utahensis za nazwy wątpliwe (nomina dubia). Natomiast Tatankaceratops to prawdopodobnie patologiczny okaz T. prorsus. Sądzimy, że tożsamość T. horridus i T. latus (wcześniej Torosaurus) zostanie wykazana w przyszłości, gdyż akceptacja ich odrębności powoduje znaczną liczbę nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności w obecnie znanych danych (np. wszystkie trzy potwierdzone osobniki T. latus są bardziej dojrzałe niż T. horridus – poza nową czaszką). Jeśli to zostanie udowodnione, będzie dowód na istnienie tylko jednej linii ewolucyjnej późnomastrychckich ceratopsydów – T. 'xerinsularis’->T. horridus->T. prorsus. Przyczyna remodelowania kryzy, która zdarza się zaskakująco rzadko i późno w ontogenezie Triceratops jest nieznana, ale prawdopodobnie wiąże się ze skomplikowaną strukturą społeczną tych dinozaurów. Spekulujemy, że ta zmiana mogła następować tylko u samców alfa (dominujących, albo dominujących samic czy par).

Komentarz:
Autorzy tego wprost nie piszą, ale unieważnili praktycznie wszystko, z 3-7 taksonów zostawili jeden. Na chwilę obecną „ważny” jest tylko „
Triceratops” prorsus (który nie może należeć do Triceratops, gdyż ten rodzaj to nomen dubium, dobrze, że nie utworzyli żadnej nowej nazwy). Inni autorzy zapewne zinterpretują znalezisko inaczej, więc tytułowe stwierdzenie o „rozwiązaniu” taksonomii chasmozaurynów jest trochę na wyrost. Ostatnie zdanie abstraktu to chyba niepodparta niczym spekulacja – czy osobniki będące przywódcami stada różnią się fizycznie od innych w takim stopniu? Struktura socjalna triceratopsów jest nieznana, nie wiadomo, czy one w ogóle tworzyły stada, opublikowano dotąd tylko znalezisko 3 małych triceratopsów razem, choć podobno są jeszcze inne.